Հայաստանը արդեն 5 տարի է՝ դարձել է ձախողված պետության (Failed state) դասական օրինակ։

Ոչ ոք իրականությունը չի տեղադրելու ձեր գիտակցության մեջ։ Դուք ինքներդ պիտի բացահայտեք այն։ Հարյուրավոր և հազարավոր ճիշտ և սուտ ինֆորմացիաներ են լցվում ձեր տեղեկատվական ընդունիչները։ Դուք ստիպված կլանում եք դրանք։

Հայաստանի հետ կեղծ հաշտությունից խոսող Ադրբեջանը, որպես «բարի կամքի» դրսևորում պահանջում է իրեն հանձնել այն անձանց, որոնց անունը Բաքվում ընթացող «դատավարության» մեղադրանքում հնչեցվել է:

Բաքվում կայացած XII Գլոբալ ֆորումի ընթացքում Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը հայտարարեց, որ ներկայումս քննարկվող խաղաղության պայմանագրի նախագիծը պատրաստվել է Բաքվի կողմից և հիմնականում համաձայնեցված է։ Նա նաև կոչ արեց Նիկոլ Փաշինյանին ձերբակալել Հայաստանի նախկին նախագահներ Ռոբերտ Քոչարյանին և Սերժ Սարգսյանին, ինչպես նաև Արցախի պատերազմի այլ նախկին առաջնորդներին և արտահանձնել նրանց Ադրբեջանին։ Ալիևը մեղադրեց նրանց պատերազմական հանցագործությունների մեջ և նշեց, որ նրանց ձերբակալությունը կհաստատի Փաշինյանի անկեղծությունը խաղաղություն հաստատելու հարցում, քանի որ այս նախկին ղեկավարները, նրա խոսքով, լուրջ խնդիրներ են ստեղծել տարածաշրջանում։

Ի’մ որդիներ, Ես այստեղ եմ` ձեր կողքին: Հոգո՛վ մոտեցեք Ինձ:

Բարերար եւ բազումողո՛րմ Աստուած, Քո անմոռաց գիտութեամբդ եւ անբաւ մարդասիրութեամբդ յիշեա՛ զամենայն հաւատացեալս ի Քեզ եւ ողորմեա՛ ամենեցուն:

Հայաստանի արտգործնախարարի պաշտոնը զբաղեցնող Արաբաթ Միրզոևի (գործակալ Օմեգայի) ղեկավարած «կանտորան» երեկ՝ 2025թ. մարտի 13- ին, հանդես եկավ մի խիստ համառոտ և իրականության բազմաթիվ կողմեր թաքցնող հաղորդագրությամբ, որը, նախ, մեջբերենք ստորև.․․

Ինչպես հայտնի է 1921թ. մարտի 15-ին Սողոմոն Թեհլերյանը Բեռլինում գնդակահարեց Հայոց ցեղասպանության կազմակերպիչներից «իթթիհաթ վե թերաքքի»-ի ղեկավար, Օսմանյան կայսրության ՆԳՆ Թալեաթ Փաշային:

Մի փոքր ոչ հաճելի, բայց հանրահայտ ճշմարտություն՝ Ադրբեջանի հետ «խաղաղության պայմանագրի» շուրջ ծավալված դիսկուրսի հետ կապված: Եթե դիտարկենք տարբեր տարածաշրջաններում ներքին էթնոքաղաքական կամ փոքր և միջին քաշային կարգի պետությունների միջև եղած հակամարտությունների պատմությունը, ապա պարզ կերևա, որ դրանց լուծումը կամ չլուծումն ու շարունակումը, մեծամասամբ, կախված է տվյալ տարածաշրջանի ուժային կենտրոնների դիրքորոշումներից և նրանց շահերից: Իհարկե, եթե այդ լուծումները որոշակի մարտահրավերներ են պարունակում գլոբալ կշիռ ունեցող գերտերությունների համար, նրանք ևս միջամտում են՝ իրենց շահն ապահովելու նպատակով: Այլ կերպ չի էլ կարող լինել, սա աքսիոմա է, հաստատված իրողություն: